بررسی رشد و عملکرد خیار (cucumis sativus l.) و بامیه (abelmoschus esculentus l.) در روش کشت مخلوط

به منظور بررسی اثر متقابل کشت مخلوط خیار و بامیه، آزمایشی به مدت یکسال زراعی(1387) در شهرستان نوشهر، به‎صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‎های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا شد. تیمارهای الگوی کشت در چهار سطح: کشت خالص خیار یا بامیه، کشت بامیه داخل ردیف خیار، کشت بامیه بین ردیف‎های خیار و  الگوی کشت بامیه بین و داخل ردیف‎های خیار و تیمارهای تراکم در سه سطح (فاصله کشت بین بوته 20 ، 30 و 40 سانتی‎متر) بودند.صفات رویشی و عملکرد، غلظت عناصر پتاسیم، فسفر، کلسیم و نیتروژن در تیمارهای آزمایشی مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان داد که  در بوته‎های خیار،کشت مخلوط باعث افزایش غلظت عناصر کلسیم (19%)، پتاسیم (12%)،  عملکرد (12%) و  کاهش غلظت نیتروژن (12%)،  تعداد شاخه فرعی (23%) و سطح برگ (15%) شد. برای بامیه، کشت مخلوط باعث افزایش غلظت عناصر فسفر (3%)، نیتروژن (16%)، سطح برگ بوته (41%)، وزن‎تر بوته (26%) و کاهش غلظت کلسیم (8%)  نسبت به کشت خالص شد.اثر متقابل الگوی کشت و تراکم بر روی عملکرد و اجزای عملکرد خیار معنی دار بود،  ولی تنها بر روی اجزای عملکرد بامیه اثر معنی داری داشت. نسبت برابری زمین در همه تیمار های کشت مخلوط، بزرگ‎تر از یک بوده و بالاترین نسبت برابری  زمین (15/2) در تیمار کشت مخلوط بامیه بین بوته و ردیف‎های خیار، با تراکم متوسط به‎دست آمد. نتایج این تحقیق نشان ‎داد که  بین دو گیاه خیار و بامیه نوعی سازگاری و هماهنگی وجود دارد که  می‎تواند حاصل ویژگی‎های فیزیولوژیکی وگیاه‎شناسی و عوامل مساعد اکولوژیکی باشد که باعث افزایش عملکرد در دو گیاه شده است.